Tijdens de Mars voor het leven in Den Haag vertelde Joanne over haar abortus: Eind 2016 raakte ik zwanger. In deze periode zat mijn toenmalige vriend Gert thuis met een burn-out en een depressie. Begin 2017 kwam ik er achter dat dit mede kwam door een zware cocaïneverslaving van Gert. Zijn thuissituatie werd onhoudbaar en dus besloot ik halverwege januari weg te gaan bij Gert.
Ik ging terug naar mijn ouders op de dag van mijn eerste echo. Uit de echo bleek dat ik ondertussen 9 weken zwanger was. Met Gert ging het steeds slechter. Hij werd echt onhandelbaar. Toen ik naar mijn huisarts ging vond hij abortus een goede keuze nadat ik hem over mijn situatie verteld had. Helaas is mij hierbij niets verteld over de alternatieven of wat de risico’s zijn. Alleen werd me gezegd dat een bevalling meer risico’s zou hebben dan een abortus.
Met de doorverwijsbrief ging ik naar huis en leek er geen weg meer terug. Een week later kon ik in Arnhem terecht. Hier werd ik toch niet behandeld omdat ik verder bleek te zijn dan ze dachten en ik nu een ander soort behandeling moest ondergaan. Onbehandeld ging ik naar huis.
Ondertussen was er bij Gert een grote verandering geweest waardoor hij was gestopt met de drugs en langzaamaan weer de oude werd. Zijn ouders hadden veel gebeden voor hun zoon. In de nacht van het gebed klaarde de wereld voor Gert langzaamaan op. Wij kwamen steeds meer met elkaar in concact. Gert wilde het kindje graag houden en er voor vechten.
Ik was zelf aan het twijfelen gekomen door wat er was gebeurd in Arnhem. Uiteindelijk, met hulp van mijn psycholoog kwam ik tot de conclusie om het kindje te houden en Gert nog een kans te geven. Dit viel bij mijn familie niet in goede aarde. Er volgde thuis een intensief gesprek waaruit bleek dat ik geen keus meer had en een abortus moest plaatsvinden.
Er kwamen argumenten als: je hebt straks geen baan meer, geen huis, geen inkomen… Ik zag letterlijk door de bomen het bos niet meer en het heb het uit handen gegeven en gezegd: doen jullie maar wat jullie denken dat goed voor me is. Hierna werd ik overmand door het rijk der duisternis. Het voelde als een onmenselijk zware druk. De afspraak werd dan ook voor mij gemaakt in Utrecht. Ik ben daar heengegaan met mijn ouders. Ik mocht het hartje niet horen en de echo niet zien. Het geluid stond uit en het scherm was weggedraaid. Hoewel ik om een foto vroeg heb ik deze nooit gekregen.
De aborteur ging ervanuit dat het een ongewenste zwangerschap was. Toen ik zei dat dat niet het geval was, zag ik dat hij schrok. Maar hij ging verder met zijn dagelijkse routine. Daarna had ik een gesprek met de aborteur waarbij ik aangaf dat ik het eigenlijk niet wilde. Hier werd niks mee gedaan. Mijn gevoel zei dat ze de abortus toch wel gingen doen, wat ik ook zou zeggen. Ook hier werd niet gesproken over andere mogelijkheden en werden de risicio’s niet verteld. Daarna moest ik naar een zaaltje met vijf bedden, wachten tot ik aan de beurt was. Tijdens het wachten dacht ik verschillende keren: ik ga weg…
Maar de druk van de duisternis hield mij vast op dat bed. Bij nummer vier werd ik opgehaald, denk maar aan palmbomen en witte stranden zei de anesthesist toen ik op de operatiestoel lag. Voor ik het wist was ik voor 20 minuten van de wereld. Met grof geweld werd het kindje uit mij gesloopt. Na die tijd moest ik thee drinken met een biskwietje en kon ik weer gaan. Donderdag 9 februari was mijn abortus een feit. Er was geen nazorg, enkel een controle bij de huisarts. maar dat stelde ook niets voor. Hierna moest ik het zelf gaan doen. Toen kwam ook langzaam het besef en de aanklacht van de duisternis in mijn hoofd van wat ik had gedaan.
Tijdens de abortus voelde Gert dat het lijntje met ons kind werd doorgesneden. Voor hem was dat het moment om zijn leven aan Jezus te geven en zich radicaal te bekeren. We zijn daarna door God weer bij elkaar gebracht. en konden gaan werken aan herstel in onze relatie. Door Gert heen ging het geloof in Jezus ook voor mij leven. Dit was totaal nieuw voor mij. Bij God mocht ik komen met mijn intense pijn, spijt en verdriet. Bij God vond ik troost, vergeving en genezing.
Dit gaf ons diepe en ongekende vrede en vertrouwen voor de toekomst. Dat gevoel ervaarden wij allebei heel sterk. Achteraf kunnen we dit bovennatuurlijk gevoel noemen. Samen besloten we ons leven ander in te richten, samen met de Heere. Daarom zijn we in juli getrouwd, is Gert tijdens pinksteren gedoopt, en ik in augustus door Gert en zijn oom.
Toen zij na mijn doop voor mij gingen bidden deden ze dit ook voor mijn baarmoeder. We geloofden dat er weer leven vanuit zou gaan en God zou het tegenovergestelde van de dood doen. Op dat moment bleek in vier weken zwanger te zijn. Afgelopen mei is onze kerngezonde zoon Levi geboren. Ieder kind is een wonder maar deze is wel heel bijzonder nadat wij en specifiek ik in mijn lichaam heb meegemaakt.
Redactie Christelijknieuws
Reformatorische Omroep Livestream
08-12-2018
Samenleving
https://www.schreeuwomleven.nl